Kolory, magnesy, plansza, którą składa się samemu z kilku elementów, zasady – banalne, choć zadania potrafią być tak trudne, że sama jeszcze wielu nie rozwiązałam. Świetny prezent na Dzień Dziecka, doskonały pomysł na wyjazd/piknik/popołudnie w ogrodzie. A dziś najtrudniejsze zadania planuję wypróbować na… randce. 

Wiek: 7+ (dorośli jak najbardziej, moim zdaniem dzieci mogą od lat 6)
Cena: od 56 zł
Dla kogo: chłopcy, dziewczyny, rodzice
Ocena: zdecydowanie polecam, bardzo osobiście, bo wśród wszystkich świetnych gier w jakie graliśmy ta jest moją ulubioną

Gra składa się z 12 „puzzli” czyli kulkowych modułów, czterech magnetycznych części planszy i książeczki z zdaniami. Puzzle mają od 2 do 5 kulek i bajeczne kolory. Plansze są dwustronne z jednej strony białe, z drugiej czarne, z zablokowanymi polami. Części te są magnetyczne, co pozwala na ich wygodne łączenie podczas budowy planszy.

O co chodzi z budową planszy? Żeby to wyjaśnić opiszę na czym polega gra.

1. Wybieramy zadanie z książki z zadaniami – jak to w grannowych zestawach z serii „Smart games” w każdej książeczce jest kilka poziomów trudności. Tu mamy pięć: starter, junior, expert, master i wizard. Analogicznie na końcu książki znajdziecie rozwiązania zadań, do których możecie zajrzeć w razie niepowodzenia.

2. Powiedzmy, że wybraliśmy zadanie numer osiem. Teraz bierzemy części planszy i układamy ją jak na ilustracji, pamiętając o odpowiednim kolorze i układzie zablokowanych pół. Plansza świetnie łączy się na magnesy i nie przesuwa podczas gry.

3. Następnie układamy puzzle tak jak na obrazku, a te, które zostaną odsuwamy na bok. Tak wygląda nasza wyjściowa sytuacja do gry. Teraz naszym zadaniem jest zmieszczenie na planszy pozostałych elementów.

4. Kiedy wszystkie puzzle są na planszy, zakończyliśmy zadanie.

Tak jak zawsze to powtarzam – uwielbiam gry do których instrukcja jest praktycznie zbędna. W naszej rodzinie tylko Aleksy jest niesłychanie wytrzymały w tym temacie i nawet jak ma do czynienia z instrukcją o objętości książki (są takie) to ją przeczyta i ogarnie. Ja w przypadku dłuższych instrukcji czytam je wcześniej, żeby z Klarą od razu przystąpić do grania, bo inaczej wisi mi na ramieniu wołając „mogę już ustawić pionek”, „mogę już zacząć”, „a to do czego”…

„Kwadrylion” to kolejna samo-gra czyli można w nią grać samemu. Ale można też w kilka osób, wystarczy mierzyć czas wykonania zadania. W dodatku dzięki zróżnicowanemu poziomowi zadań grać mogą osoby w różnym wieku – maluch dostaje poziom pierwszy, średniak drugi, a młodzież i dorośli trzeci-czwarty. Nie polecam zaczynać od piątego, jeśli wcześniej nie „rozgrzaliście się” podobnym rodzajem łamigłówki. Ja utknęłam właśnie na zadaniach z trzeciego-czwartego. Bo jednak niektóre wymagają chwili spokoju.

Gra podoba się nam wszystkim wyjątkowo, a ja to wręcz zostałam jej entuzjastką. Klara chętnie robiła zadania z poziomu pierwszego, razem robiłyśmy z drugiego. Dla mnie wielkim plusem jest już sama konieczność ułożenia plansz i puzzli do pozycji wyjściowej – to też fajny trening spostrzegawczości i koncentracji dla młodszych dzieci.

No i śliczna jest, bardzo przyjemnie składa się planszę, a kulkowe puzzle miło trzyma się w rękach.
Dla mnie ulubiona gra z tej serii. Polecam ją z pełną odpowiedzialnością, bo jest już całkiem długo testowana w naszym domu.