Koło gancarskie działające jak prawdziwe, na baterie, kręcące się po przyciśnięciu pedału stopą? Gliniane dzbanuszki, talerzyki, miseczki, wazony prosto z tarasu, czy pokoju? TAK! Planowałam, że będzie to prezent na imieniny Klary. Ale Tata Michał tak się kręcił obok pudełka, tak oglądał, że Klara w końcu go przyłapała z zestawem w objęciach. I oto prezentu nie mamy. Za to mieliśmy świetną zabawę, bo choć glina jest dość brudząca, to uruchomiliśmy koło na tarasie i wcale nie musieliśmy przejmować się utrzymaniem porządku.

WIEK: 7+ (na naszym opakowaniu jest 9+, ale nie zgadzam się z tym)
CENA: 180 zł
DLA KOGO: uczniowie podstawówki
OCENA: zdecydowanie polecam, mamy krótko więc nie wiem jak z trwałością, ale zabawka doskonała

Pod linkiem znajdziecie to KOŁO DO GARNCARSTWA, a tu GLINA dodatkowa, jak się skończy ta z zestawu, nie wiem jak z ceną, bo jeszcze nie porównywałam.

Jak działa koło garncarskie? Na zwykłe baterie sztuk cztery. Naciskamy stopą na pedał i koło się kręci. Kabelek do przycisku pod stopę jest dość długi, więc spokojnie można postawić dysk na zwykłym stole, ale wtedy trudniej się pracuje. Lepiej gdy jest to niższy stolik, a dla niewielkiego dziecka nawet stoliczek (typu Ikea).

Cała zabawka została zrobiona z tworzywa, które łatwo się myje, co jest ważne. Podstawa ma miejsce na wodę i farbki, więc można ją od razu wykorzystać do zdobienia gotowego dzieła – oczywiście najpierw musi ono wyschnąć.

Koło ma średnicę ok. 13 cm. Wazonik, który widzicie na zdjęciach jest niewielki, ale można zrobić większe naczynia. To była pierwsza próba i Klara wzięła na nią niewielką część gliny, ok. 100 g. Jest też nożyk do bardziej precyzyjnych zadań – Klara robiła nim końcowy wzór na swoim pierwszym projekcie.

W zestawie nie ma baterii, ale za to jest 300 g gliny (dobrej), żeby dziecko mogło od razu zacząć zabawę. Oczywiście jeśli rodzice będą pamiętali, żeby wcześniej kupić baterie. Rozmiar opakowania to 31x23x7 cm.

CZY WARTO MIEĆ W DOMU KOŁO GARNCARSKIE DLA DZIECI?

Zadawałam sobie to pytanie z niepokojem, bo cena jest zdecydowanie za wysoka jak na zabawkę, która ma leżeć porzucona w kącie. Może Klara nie da sobie rady z gliną? Może trzeba by zabrać ją najpierw na zajęcia, żeby nauczyła się podstaw? Tylko, że u nas takich zajęć nie ma, musiałybyśmy dojeżdżać, co w tej chwili jest niemożliwe. Trudna sprawa zwłaszcza, że na opakowaniu zaznaczony jest wiek 9+ a Klara ma 7 lat. W dodatku ja na garncarstwo nigdy nie chodziłam, a rzeźbę (czyli pracę z gliną) miałam na studiach, ponad 15 lat temu i byłam z niej delikatnie mówiąc… marna.

Okazało się jednak, że nie ma powodu do niepokoju. Zabawka może spokojnie służyć siedmiolatce, która nie była na żadnych warsztatach z garncarstwa. Przede wszystkim samo urządzenie jest od razu złożone a jego działanie jest tak proste, że nawet nie trzeba tłumaczyć. Wystarczy, że dziecko „pokręci” kilka razy na sucho, żeby zrozumieć zasadę. Za to chwili wymaga zrozumienie, że praca na kole garncarskim, to coś zupełnie innego niż lepienie, bo tu materiał jest cały czas w ruchu a działania, które mają go modelować nie są takie same jak podczas zwykłej zabawy plasteliną czy nawet gliną.

Klara ze swoim pierwszym wazonem poradziła sobie zupełnie sama, przy podpowiedziach z boku – jak zrobić dziurkę w wazoniku. I tyle. Kiedy uzyskała bryłę, zrobiła wzorek końcem noża.

Dlatego jak najbardziej uważam, że nie ma co się stresować, że to „zbyt trudne” na warunki domowe i bez przygotowania. U nas zachwyt kołem trwa, tylko musimy dokupić paczkę gliny. Oczywiście nie wiem jak jest z trwałością zabawki, bo mamy ją krótko. Ale jest solidna, więc mam nadzieję, że się nie popsuje.

CO MOŻE SPRAWIĆ DZIECKU TRUDNOŚĆ? 
1. Klara potrzebowała sporej miski wody do płukania rąk i moczenia gliny podczas pracy. Trudno jej było wyważyć ile wody powinna nanieść dłońmi – jeśli było jej za dużo, glina robiła się zbyt miękka. Ale to kwestia spradzenia, czy potrzeba więczej czy mniej wody na dłoniach. Wystarczy kilka minut.

2. Trudno było odczepić wazonik od podstawy.  To była jedyna czynność, przy której Klara potrzebowała pomocy dorosłego. Zgodnie z zaleceniami wzięłyśmy nić i próbowałyśmy „odkroić” naczynie od koła, ale było zbyt miękkie. Musiałyśmy poczekać kilkanaście minut aż wazonik podsechł, wtedy dał się odciąć i potem wysychał jeszcze jakiś czas, ale nie wiem ile bo za każdym razem jak zostawiałyśmy pracę Klary do wyschnięcia, to przypominałyśmy sobie o niej po kilku godzinach.

CZY GARNCARSTWO TO ZAJĘCIE DLA DZIECKA?
Tak, w dodatku mające wiele zalet.

Po pierwsze GLINA. Z jednej strony materiał trudny w porównaniu z plasteliną, modeliną, ciastoliną, piaskami kinetycznymi i wszystkimi innymy ugniataczami. Tak, glina jest trudniejsza no i ma kolor… gliny. Jednocześnie to jeden z najstarszych materiałów jakim posługiwał się człowiek.

Po drugie PRAKTYCZNE UMIEJĘTNOŚCI, WIEDZA, SPRAWNOŚĆ. Umiejętności to wiadomo – zarówno praktyczne (nie każdy potrafi zrobić sobie miskę), jak i artystyczne (ceramika artystyczna zawsze miała się świetnie). Do tego dziecko zdobywa wiedzę o tym jak pracować z gliną, jak powstawały kiedyś naczynia, może poznać cały proces, jeśli zabierzemy je do pracowni ceramicznej (najczęściej przy ośrodkach kultury) wypalimy jego dzieło, potem pokażemy jak je profesjonalnie ozdobić i wykończyć. Jeśli chodzi o sprawność, to nasz artysta bawiąc się kołem pracuje nad małą motoryką, koordynacją ręka-oko a nawet ręka-oko-noga, refleksem. Buduje poczucie własnej sprawczości.

Po trzecie RODZINNA ZABAWA. Tak naprawdę to powinien być punkt pierwszy. U nas okazało się, że najbardziej o kole garncarskim marzył Tata Michał. Do tej pory powtarza „Jakbym dostał taką zabawkę w dzieciństwie…”.

Po czwarte POMYSŁ NA ZABAWĘ DLA GRUPY DZIECI, na przykład na urodzinach można zrobić stanowisko z gliną. Trezba tylko przygotować jakieś stare koszule taty do założenia dzieciakom jako fartuchy.

Tych zalet jest o wiele więcej, ale niestety muszę zaraz wybiec z domu, więc na dziś tyle.
Wniosek końcowy? Zyskaliśmy kolejną zabawkę na dłuuugie, zimowe wieczory – i na każdą inną chwilę, ale jeśli już mnie czytaliście, to wiecie, że jako zwierze podwórkowe, ciemne, zimowe popołudnia uważam za najgorszy wynalazek natury.