Dziś prywatnie. Czyli trochę o tym na jakich trzech filarach opiera się wychowanie dzieci w naszej rodzinie. A dokładnie jak wychowywana byłam ja, co przekalkowałam, i teraz sama wychowuję tak dzieci. I jeszcze o deficycie natury. I o najlepszych wspomnieniach z dzieciństwa, z których wszystkie, dosłownie wszystkie wiążą się z przebywaniem na dworze

Dlaczego warto rozkochać dzieci w świeżym powietrzu? Czemu jednym z najważniejszych nawyków, jaki powinniśmy wyrobić w potomku jest kontakt z przyrodą? Dlaczego w naszych zjawiskowo technologicznych czasach powinniśmy uczyć dzieci korzystania z natury, tak jak nas uczono mycia rąk?
Bo czasy się zmieniły. Bo cywilizacja w ciągu jednego wieku zmieniła się bardziej, niż w ciągu pozostałych setek lat naszej ery. Bo pojawiło się bardzo niebezpieczne zjawisko – DEFICYT NATURY.

Deficyt natury został zdefiniowany w ciągu ostatnich 15 lat. Określenie to pojawia się m.in. w książce „Ostatnie dziecko lasu”, ale jest używane coraz częściej i przy okazji przeróżnych debat – dotyczących tematów od ADHD, poprzez wychowanie fizyczne w szkołach, walkę z dziecięcymi nerwicami, depresjami, anoreksją, aż do specyficznych trudności w nauce, deficytu w obszarze integracji sensorycznej SI, odporności fizycznej i psychicznej. Deficyt natury pojawia się wtedy, kiedy człowiek ma zbyt mało kontaktu z naturą. Tak samo u dziecka jak i dorosłego. Jeśli chcecie zapoznać się z tym zjawiskiem bliżej, zachęcam do przeczytania jednej z najważniejszych dla mnie książek (choć przyznaję niechętnie, nie najlepiej napisanej) „Ostatnie dziecko lasu”. Nie jest to tytuł często dostępny w bibliotekach niestety, ale uruchomiłam przeglądarkę cen pod tekstem i widzę, że można kupić tę książkę już za 25 zł.

JAK WYCHOWAĆ ZDROWE DZIECKO – RECEPTA RODZINNA 

Ta szczęśliwa świnka w ciuchach z „Ameryki” to ja, mała Ania. Powiedz „dzień dobry Aniu”. „Dzień dobry, mogę już zdjąć rajstopki, bo mnie jedzą?”. „Gryzą chyba?”. „Jeśli jedzą to gryzą, nie wolno połykać bez gryzienia. Choć czasami można. Szpinak. I popić kompotem szybko, to prawie nie czuć”…

No to poznaliście wstępnie Anię.

Jak widzicie ZDECYDOWANIE nie byłam typem smukłej, długonogiej dzikuski biegającej po polach i łąkach, skaczącej z urokliwie rozwianymi włosami przez strumyk i błądzącej na bajkowej, leśnej polanie. Byłam dzieckiem chorowitym, przesadnie pilnowanym i baaardzo, ale to bardzo stanowczo karmionym.

Jednak to właśnie z dzieciństwa zostały mi trzy filary wychowawcze, trzy bezdyskusyjne zasady, jakie w naszym wielopokoleniowym domu były przestrzegane, a które wykorzystuję przy wychowaniu własnych dzieci.

Otóż z tego co wyniosłam z dzieciństwa wynika, że dziecko wychowuje się przy pomocy ROZMÓW, KSIĄŻEK I ŚWIEŻEGO POWIETRZA. To dziś będzie o świeżym powietrzu.

ANIAAA, DO DOMU, JUŻ CIEMNO!

Kult dla świeżego powietrza wpojono mi w dzieciństwie, które spędziłam jako zaawansowana astmatyczka.

Po pierwsze w domu, wielopokoleniowym, panowało przekonanie, że jak dziecko ma wolne, to powinno być w ogródku. Co będzie tam robiło, jego sprawa, jednak dziecko siedzące w ciągu dnia w domu, choćby z książką, to było zjawisko podejrzane. Przecież ławki są, można usiąść i czytać, prawda? Nie ważne czy były akurat inne dzieci. Nie ma? Przyjdą. No chyba nie będą siedziały w domu w taką pogodę? „Twoi przyjaciele nie są przecież d z i w a k a m i, prawda Aniu?” – mówiła Babcia Rozalia i w magiczny sposób znajdowałam się nagle za drzwiami. Dwustrzydłowymi, malowanymi na pomarańczowo. Pamiętam, bo często jeszcze przez chwilę patrzyłam na nie – takie zamknięte – i dopiero jak dotarło do mnie, że jestem na zewnątrz, odwracałam się w stronę podwórka.

Pogoda? Wcale nie bywała lepsza niż dzisiaj. I oczywiście też mieliśmy cztery pory roku. Czasami padał deszcz, no ale mały deszcze jeszcze nikomu nie zaszkodził. Mieszkałam przy piaszczystej ulicy ze spadkiem, więc podczas deszczu my, dzieci, mieliśmy najlepszą zabawę – budowaliśmy tamy i zapory z piachu, wykorzystując spływającą ulica wodę. Albo chodziliśmy po kałużach. Niektórzy szczęściarze mogli na boso. Nie mieli kaloszy. Czasem też próbowałam je zdjąć, ale wszystkowidzące oczy Babci na to nie pozwalały. Zazdrościłam ogniście tamtym dzieciom bez kaloszy. Ja byłam tą_co_się_zaraz_rozchoruje. Poza tym w kałużach na pewno były porozbijane szkła. „Nie Babciu, nie było, nikt wtedy nie rozbijał butelek na ulicy, bo zwracało się je do sklepu na wymianę. Wiedziałaś? Oczywiście. Tak myślałam. Kocham”.

Przy okazji obalę mit, że w naszych czasach to dzieci były inne. Doskonale pamiętam, że w pochmurne, albo zimowe dni trzeba mnie było wyrzucać z domu przemocą. Wolałam leżeć na kanapie i czytać zagryzając kanapkami. Z domowym smalcem. Wcale nie chciało mi się wciskać w ocieplane spodnie, rękawice, czapki, szaliki i wychodzić w mróź. Po wyjściu obrażona potrafiłam długo pętać się po podwórku, aż w końcu z zimna i nudów zaczynałam się bawić. NO TRUDNO, niech im będzie: spędzę miło czas taka wyrzucona. Oczywiście wtedy wychodziła Mama i wołała mnie do domu, bo robiło się ciemno.

Jako astmatyczka spędzałam też całe miesiące w sanatoriach. Pierwszy raz pojechałam chyba jako siedmiolatka. Tam też codziennie obowiązywały nas – kaszlących, kichających i smarczących – dwa wyjścia na zewnątrz i zabawy na świeżym powietrzu rano i późnym popołudniem. Mój pierwszy pobyt przypadł akurat na mroźną zimę. Pamiętam, że byłam zdziwiona kiedy pierwszego dnia, po podwieczorku, opiekunowie kazali nam się ubrać i iść pobawić na zewnątrz. Samym. Musieliśmy wyjść w CIEMNOŚĆ. Bo była już 17.00. Od tamtej pory uważam, że nie ma nic piękniejszego niż widok ośnieżonych sosen nocą. I kropelek srebra połyskującego w śniegu, tam gdzie padnie trochę światła z okna czy latarni. A już szczytem przyjemności jest leżenie na starych, zaśnieżonych, po-szwedzkich leżankach i patrzenie w niebo aż twarz zamarza, że nie można się uśmiechnąć.

Nie miałam czasu na przedzieranie się przez stare albumy, więc za zdjęcia do tego tekstu posłużą fotografie ze spacerów wczesną-pełną-późną jesienią w jednym z naszych ukochanych miejsc, które Wam serdecznie polecam. Pałacyk Bielińskich w Otwocku Wielkim. To do zobaczenia?

 

Jeśli lubicie czytać tym co dzieci mogą robić na świeżym powietrzu i upewniać się jakie to ważne, polecam dwa artykuły: BYĆ JAK SZWEDZKA MATKA I PRZEDSZKOLA POD GOŁYM NIEBEM JUŻ W POLSCE